‘Ik wil er ok niet an wenn’ (Column Frouk Alice Weijs)

In de serie columns ‘Zeg et ies’ schotelt de redactie maandelijks een vraag voor aan Frouk Alice Weijs uit Sint Jansklooster. Vandaag deelt ze haar mening en ervaringen naar aanleiding van de volgende vraag: ‘We gaan zo langzamerhand richting deel twee van de coronacrisis, ben je al gewend aan het nieuwe normaal?’

Doar kan ik kört en bondig over weezn: NEE.

En um er nog maar een stappien boovn op te doen: ik WIL er ok niet an wenn.

Ik viene et een woare verschrikking. Bi’j alles wat a-k buutn de deure doe vuul ik die verpletterende beparkingn. Beparkingn in winkels en in de persoonlijke ummegang mit mekare. Bi’j ni’je ontmoetingn mag ik mien hand niet meer uutsteekn um de ander te begroetn. Bi’j de ingang van een winkel mu-k eerst mien handn desinfecteern, et karregien schonemaakn, en anderhalve meter bi’j mien dörpsgenootn vandoan blievn. Warkelijk, der is niks anders meer en der bestoan ok gien andere ziekten meer as Corona.

En al doe ik ok zo mien best um gehoorzaam, maar ontzettend onwillig, alles instructies zo goed meugelijk op te volgn, toch vergis is mi’j nog wel ies. Of nee, vergissn is niet et juuste woord. Want vergissn is et niet. Inteengdeel, ik doe af en toe normaal. Maar normaal doen is niet meer an de örde. Normaal doen is verbeudn. Doe veural niet normaal, want dan bin de poppn an et dansn. De dansnde poppn die symbool stoan veur die o zo correcte medemeins.

Die medemeins die et volste recht ef een belerende vinger nur mi’j op te wiezn. Tuttuttut.

Of die, wanneer ik iets te dichte bi’j iemand kome et volste recht ef um mit strenge stemme te zeng: ‘Zooooo, Frouk Alice, ie neemn et niet arg serieus, zie ik!’ Of die medemeins die mit mondkappie op nur mi’j toe kump en op eigengereide toon zeg; ‘En woarumme draag ie hier gien mondkappien??’

En netuuuuurlijk ef die correcte medemeinsn elemoale geliek en zit ik mit mien vergis kats verkeerd.

Maar et argste vien ik nog dat wanneer ik mi’j verontschuldige veur mien ‘fout’ et metien escaleert mit de woornd: ‘Ie proatn wel anders as et oen eigen familie of gezin goat treffn!’ Dan val ik van verbijstering stille. Ik deed et jummers niet expres? Uiteraard wil ik niet doelbewust een ander besmettn, maar asjeblieft, accepteer dat ik mi’j af en toe vergisse. Of dat ik te dichte bi’j kome, of in de gauwigheid vergete um mien handn te ontsmettn. Wi’j doen allemoale ons best, bin ik van overtuugd, maar accepteer mien excuses veur mien onbedoelde (en in mien oong nog steeds abnormale) ‘fout’.

Zolange de regering en onze dörpsupermarkt mi’j niet verplicht (lees goed, verplicht!) um een mondkappien in onze eign dörpssupermarkt te draang, doe ik et niet. Uiteraard zal er op et schuldgevuul in e-speult wörn: ‘we rekenen op je medewerking’, of nog arger: ‘het zou heel fijn zijn wanneer je hier aan mee wilt werken’. Dat opgedröng schuldgevuul wanneer ik et niet doe, duw ik nog eem an de kante. Ik probere die anderhalve meter onder de knie te krieng.

Dan ‘besmet’ ik niemand.

Dat is veurlopig voldoende.

Dan weet ie dat vustig.

Frouk Alice Weijs