Coronablog door Erik Driessen (tweede lockdown)

In het voorjaar en de vroege zomer schreef Erik Driessen uit Sint Jansklooster een coronablog op de zusterwebsite Genemuiden Actueel. Toen het virus het land uit leek, had hij het gevoel dat hij daarvoor de laatste letters wel aan de laptop had toevertrouwd. Ondertussen zitten we allemaal weer vaker thuis dan we eigenlijk zouden willen. En dus klapt Erik Driessen de laptop ook maar weer open. Coronablog, seizoen twee, aflevering één.

“Ik ben klaar…”, zegt mijn 10-jarig zoontje woensdagochtend iets nadat de klok negen uur heeft geslagen. De hoeveelheid leerstof is nog niet helemaal afgestemd op de behoefte van de leerlingen, bedenk ik mij. Niet veel later klinken de Snollebollekes keihard door de keuken. De muzikale bevestiging dat we met z’n allen weer in een lockdown zitten. “Ik heb zo een telefonisch interview hoor…”, probeer ik de rust in huis te herstellen. We moeten allemaal wat inschikken.

Op de social media lees ik wilde berichten over wie allemaal wel geen schuld hebben aan deze lockdown. Rutte natuurlijk, De Jonge zeker, het hele kabinet eigenlijk wel, alle doctoren, alle politici en natuurlijk de media die tegenwoordig overal de schuld van krijgen. Ze zijn allemaal onderdeel van een grote samenzwering die de Verenigde Naties heeft bedacht. De great reset, zeggen twitteraars en facebookers. Dat het ook een beetje onze eigen schuld is, komt bij de meesten niet op.

Echt kwalijk nemen doe ik ze dat nou weer niet. Dat zou hypocriet zijn. Ik ben op vakantie naar Oostenrijk geweest, ik had behoorlijk wat zakelijke afspraken, een enkele gezellige bijeenkomst en in de zomermaanden zat ik ook wel op een terras. Met een vrouw in het onderwijs en twee kinderen op een school, moet je niet uitsluiten dat het virus in huis komt. Dan moet je zelf niet teveel met vingers gaan wijzen.

Ik voelde me zelfs een beetje schuldig omdat ik voor komende week een huisje in Schoorl had geboekt. In een periode dat de besmettingscijfers nog razendsnel naar beneden vlogen. Met de gedachte aan warme chocolademelk in een strandtent, liflafjes in een restaurant en leuke uitjes met de kinderen. Ondertussen zit alles op slot. “Heb je een huisje gehuurd in Nederland, dan kun je daar natuurlijk prima heen”, hoorde ik Mark Rutte tijdens zijn meest recente toespraak. Die zin overstemde de malle pietjes die buiten stonden te joelen.

En dus reizen we maandag af naar de kust. We konden zelfs wat fietsen huren en hebben bij een plaatselijke slager al wat vlees besteld. Dik kans dat we behoorlijk wat kilometers afleggen met de fiets en de wandelwagen. Hopelijk sluiten ze het gebied niet af omdat het te druk wordt. Anders wandel ik in ieder geval terug naar het verleden. In de jaren negentig woonde ik namelijk dik vier jaar in deze kuststreek.

Het virus moet wel heel erg toeslaan als ze ook Memory Lane gaan afsluiten.