De nevelen van Avalon euh… Sint Jansklooster (column Herman Slurink)

Wie terugblikt op de afgelopen zomer denkt niet alleen aan een al dan niet relaxte vakantie die achter de rug is, maar ook aan de lawines aan alarmerende berichten alsof het einde der tijden nabij is. Dag in dag uit zien we beelden van injectienaalden, grafieken die elke hoest wereldwijd registreren, watervloeden die complete dorpen van de kaart vegen en inwoners meesleuren in een vernietigende stroom. Beelden van vluchtende mensen op de hielen gezeten door moordlustige barbaren, kortom een zomer van angst en geweld en een toenemende dreiging van tweespalt tot in de eigen kring. Onbegrijpelijk dat na zoveel eeuwen van bruut geweld er telkens weer opnieuw machthebbers en geldwolven opstaan om kostbaar leven en samen leven bewust te vernietigen.

Je piekert daar wel eens over tijdens de wandelingen in de Kop van Overijssel en je beseft steeds meer dat wij hier, op dit kleine stukje wereld, in een stukje paradijs mogen leven.

Vooral dit jaar stond de Kop, door de regelmatige en ruime hoeveelheid regen, het hele voorjaar en de zomer in volle bloei. De frisheid en puurheid kwam je van alle windstreken tegemoet. Alsof de schepping hier opnieuw is begonnen.

Ooit sprak een wijze: “Daar waar veel bloemen bloeien is de hemel dichtbij”.

Wellicht onbekend met deze uitspraak zie je de bevestiging hiervan in al haar puurheid terug tijdens het bloemencorso van Sint Jansklooster, het hoogtepunt van het jaarlijks terugkerende volksfeest in augustus.

Creatieve geesten ontwerpen en scheppen met eindeloos geduld en liefde voor het schone een kleurrijke en feeërieke sprookjeswereld die alle jaren weer verbazing wekt onder duizenden toeschouwers.

Het feest is een toonbeeld van saamhorigheid. Verenigingen, straten, familie en vrienden, ook van buiten het dorp, werken de laatste week dag en nacht mee om bloem voor bloem te koppen en te lijmen. Volkszangers schallen door de boerenschuren en bedrijfsloodsen, opa’s en oma’s vullen hun kruiwagens en rollators met gesmeerde broodjes, krentebollen en pannen soep. Tankwagens bier worden weggespoeld maar geen bloem hangt verkeerd.

De gezelligheid, de onderlinge verbondenheid, het enthousiasme, het pure genieten en de gein doen je voor even de waarde van een volmaakte samenleving ervaren.

De laatste jaren groeiden de wagens uit tot boven de daken van de huizen, complete mythologieën werden verbeeld, het dorp stroomde vol met bezoekers. Alle tuin- en klapstoelen werden van de zolder gehaald en het kilometerslange parcours leek op een langgerekte vrolijke camping.

Een feest van ontmoeting met oude liefdes, klasgenoten en verre familie die je normaliter alleen op begrafenissen tegenkomt. Het hoogtepunt is het avondcorso wanneer alle betoverende creaties sfeervol verlicht door de straten rijden.

Maar………toen kwam corona en alles stokte. Vorig jaar waren de straten leeg en verlaten. Een groep krassende kraaien cirkelde onheilspellend rond de watertoren. Het vat bier in het ‘Wapen van Utrecht’ stond er onaangeroerd. Een enkele stamgast staarde met glazige ogen voor zich uit en sloegen van ellende nog maar eens een beerenburg achterover.

Ook voor dit jaar hing er diezelfde dreiging in de lucht. Sommige bouwlieden droomden al van verpieterde dahlia’s en een kwalijke nevelsluier sloop de geesten van de ‘Kloosterpoppen’ binnen en schiep beelden en fantasieën van een landschap zoals rond Tsjernobyl na de meltdown.

“Daar waar geen bloemen zijn lijkt de hemel ver weg” ……. klonk het over de verlepte dahliavelden en de stem weerklonk in de straten van het parcours, drong door de kieren het slaapkamerraam binnen en deed een ieder wakker schrikken.

Het was een alarmkreet uit het ongeziene, uit de wereld die al die jaren door de wagenbouwers werd verbeeld. Nog langer wachten en niets doen zal de inspiratie en uiteindelijk de geest doden en daarmee de saamhorigheid, de gein en het SamenLeven.

Men ontwaakte uit de nevelen, schoonheid werd opnieuw geboren net zoals de schepping rondom ook weer maagdelijk en fris tot volle bloei kwam na een kurkdroog jaar.

Een alternatief werd gisteren geboden middels een schitterende 16 km. lange fiets- en autoroute langs tientallen kunstzinnige creaties die alom werden bewonderd.

Vanmorgen vroeg had ik gelegenheid de route te volgen. Het was mistig en alom stil. Een enkele zware snurk ontsnapte door een openstaand raam in een rieten dak, een roes werd uitgeslapen.

Gaandeweg de route loste de mist langzaam op zodat de kleuren intensiever werden. Een prachtige metafoor …de mythische verbeelding van de wederopstanding. Het verborgen Avalon komt uit de nevelen tevoorschijn.

Laten we hopen dat dit de opmaat is tot een voortgaande traditie. Als geboren Sluziger genoot ik met volle teugen van deze wereld der sferen.

Herman Slurink

Klik hier voor een fotoserie.