Hét nieuws uit Vollenhove en Sint Jansklooster
29 maart 2024
Agenda
Active

Fiets (column Erik Driessen)

Geplaatst op: 4 juni 2022

Tegen de heg van de overburen staat al een week een afgetrapte damesfiets. Zo’n roestig model met kapotte spatborden. Een laveloze herinnering aan een goed feestje, vermoed ik. Een dronkaard zal hem wel vergeten zijn. Of weet gewoon niet meer waar hij, het zou ook zomaar een zij kunnen zijn, het geval heeft neergezet. Of iemand had hem op een andere plek geparkeerd, waarna een of andere grappenmaker er mee vandoor is gegaan.

Dat heb ik zelf ook wel eens gehad. Op de bloody Biestemerk in mijn geboorteplaats Genemuiden. Ik had de euvele moed om de fiets van mijn vader mee te nemen. Tegen zijn uitdrukkelijke wens in ook nog. Die fiets parkeerde ik op een buitengewoon centrale plek in het centrum van het stadje. Vragen om moeilijkheden natuurlijk. Na afloop van het kroegbezoek was het kreng weg. Heel erg verbaasd was ik geloof ik niet eens.

Toen ik tegen het ochtendgloren thuis kwam, meende ik de vermissing nog even aan mijn slapende ouders te moeten mededelen. “De fiets van pa is gestolen…”, riep ik vanaf de trap hun slaapkamer in. “Daar praten we morgen wel eens over…”, hoorde ik mijn vader geïrriteerd terug roepen. Een kwarteeuw later begrijp ik die reactie volledig. Ook ik word liever niet gestoord in mijn nachtrust.

Twee weken later stond dezelfde fiets plotseling weer op de locatie waar ik hem had achtergelaten. Misschien had de dief wroeging gekregen. Of hij moest toevallig weer in het centrum van Genemuiden zijn en was brutaal genoeg om dat bezoek op de fiets van mijn vader af te leggen. Ik nam het karretje mee en ging op weg naar huis even langs het politiebureau. Daar had ik de fiets immers als gestolen gemeld. “Had ons even gebeld…”, zei de lokale Roscoe P. Coltrane. “Dan hadden we post gevat en gewacht tot de dief terug zou komen.”

Met die ervaring in het achterhoofd laat ik de afgeragde fiets aan de overkant van ons huis voorlopig staan. Over een week zet ik hem denk ik in onze steeg en nog een week later in onze schuur. Of ik ga er op zitten en fiets er mee naar Santiago de Compostela, Jerez de la Frontera of Frankfurt an der Oder. Tom Dumoulin mag dan niet meer van fietsen houden, dat betekent nog niet dat ik lijd aan een structurele zadelpijn.

Zul je net zien dat ik ergens in de Elzas, de Jura of de Apennijnen tegen de lamp loop en dat de rechtmatige eigenaar zich toch nog bij de politie van Steenwijkerland heeft gemeld. Die schande wil ik voor zijn. Voorlopig blijf ik in Sint Jansklooster en kijk ik elke avond even door het raam of het wrak nog tegen de heg staat.

Naschrift: net na het zetten van de laatste punt achter deze column, kijk ik nog een keer naar buiten. De fiets is opgehaald. Weg avontuur.

Erik Driessen is journalist en tekstschrijver. Hij werkt als www.detekstkenner.nl vanuit zijn woonplaats Sint Jansklooster. Af en toe schrijft hij columns voor Land Veno Actueel.

Gepubliceerd door Erik Driessen

Contour

Leistra