Ontspanning!? (column Hoege Heetebrij)

Bij het ‘Ochtendgloren’ stap ik op mijn fiets om zo vlak voor het corso mijn hoofd leeg te maken, de puntjes proberen op de oorspronkelijke i te zetten en te genieten van onze prachtige omgeving. Hebben we als organisatie nog dingen vergeten of moeten we nog het een en ander aanpassen?

Terwijl ik het draaiboek de revue laat passeren fiets ik langs een “Charging Bull” die, rustig herkauwend, zich ook net als ik, lijkt op te laden voor de komende corsoweek. We hebben even oogcontact maar laten het verder voor wat het is. Verderop staat een “rattenvanger”, verscholen in het riet, zijn werkzaamheden uit te voeren en hij probeert de populatie ratten te beperken wat noodzakelijk is voor het prachtige gebied waarin wij wonen. Ik fiets verder en kom tot de conclusie dat in de voorbereiding naar ons corso we geen steken hebben laten vallen. In de verte hoor ik kleine geitjes mekkeren. Als echte “Bokkenrijders” denderen ze spelenderwijs door het afgezette stukje land, genietend van de week die komen gaat. Een klein stukje verderop zijn kinderen samen met hun ouders een kraampje aan het opzetten om hun “Schuurvondst” te verkopen aan de vele fietsers die dagelijks langskomen.

Terwijl ik langs fiets, roepen de kinderen naar mij; “Kopje koffie meneer?”, ik draai me om en ze zeggen alle drie tegelijk:  alle “Aapjes kijken” je begint erop………” (vul de rest zelf maar in). Ik begin hard te lachen, steek mijn hand op en fiets gestaag door. Ontspannen fiets ik verder, wetende dat de voorbereidingen vanaf onze kant in orde zijn en we de komende week de puzzelstukjes passend moeten maken. Op papier kan alles bedacht worden, maar in de praktijk moet het allemaal kloppen. Mede dankzij fantastische commissieleden ligt er geen “fragiel” plan maar een stabiele basis voor corso 2022. Iets om trots op te zijn.

Een kleine viervoeter komt met veel bombarie mij tegemoet. Nu ben ik niet bang voor honden, maar omdat ik diep in gedachten ben, schrik ik en ga iets harder fietsen net of ik “Op de vlucht” ben. De viervoeter haakt af en gaat weer rustig naar zijn eigen leefomgeving. Langzaam kom ik weer dichter bij mijn dorp. Met de reeds opkomende zon mag je gerust zeggen “Bella Ciao” wat dag schoonheid betekent. Er zijn waarschijnlijk mooiere plekken om de opgaande zon te bezichtigen maar met de gedachte wat de komende week staat te gebeuren geeft dit alles toch een extra dimensie. Iets waar we ongelooflijk trots op moeten zijn. Met 2500 inwoners een corso neerzetten dat zijn weerga niet kent. Door de Provincie Overijssel als beeldbepalend evenement uitgeroepen zijn, is niet niks. Daar mogen we best even bij stilstaan dat we dit met ons kleine dorpje hebben gerealiseerd.

Langzaam verschijnt er een echt “Topstuk” dat Sint Jansklooster typeert: onze molen. Kenmerkend voor een hardwerkende molenaar die ervoor zorgde dat er brood op de plank kwam. Ik fiets het corsoparcours en realiseer me dat er één factor is die we niet in de hand hebben en wat zeker noodzakelijk is voor ons corso: dat zijn de dahlia’s. De groei en bloei wordt bepaald door het weer. Hier hebben we geen invloed op maar laten we hopen dat we de komende week geen “Regendans” hoeven te doen om aan onze aantallen te komen. Zo aan het einde van mijn fietstocht toch een “Cliffhanger”. Het is als bestuur lastig om over bepaalde factoren geen invloed te hebben maar dat is misschien maar beter ook. Aan het eind van mijn fietstocht gekomen zet ik een vers bakje koffie. Terwijl de koffie pruttelt kom ik tot de conclusie dat we als organisatie, op welke manier en in welke functie dan ook, ontzettend dankbaar mogen zijn om dit voor Sint Jansklooster te mogen organiseren. Van, voor en door Kloostenaren is dit evenement toch geweldig om mee te maken en samen te beleven zeker ook voor onze gasten.

Ik wens iedereen die op wat voor manier betrokken is bij het corso een hele mooie corsoweek waarin wij opnieuw kunnen laten zien waar we als klein dorp groot in zijn.

Hoege Heetebrij