Route’21 (column Frouk Alice Weijs)

Foto: COV / Wilko Visscher

Op een normale corsodag (de darde vri’jdag in augustus) is mien man altied as eerste uut bedde. In de keukn heur ik hum dan al rommeln mit pottn en pann en al gauw steg de geur van tomatensoep via de trappe onder de sloapkamerdeure mien nog half sloapende neuze binn. En dan weet ik et: vandage is et Corso!

Maar helaas, zowel veurig joar as dit joar ontbrek dat luchien. Gien panne soep en witte bollegies die kloar stoan veur de koomnde en goande man. Ok onze garage blef weer leeg. Normaal gespreukn koomn rond tien ure de eerste figurantn al druppelsgewies binn um zich veur te bereidn op hun figuratierol op een corsowaang.

Schminkn, eetn, nog een keer oefenn in onze tune, hier en doar nog een kneupien an nei’jn en de zenuwn veur wat koomn goat der uut lachn. Et ienige wat in onze garage stöt is onze Nekaf (legervoertuug). Leuk heur, maar der klöpt niks van.

De ofgeloopn weekn eb ik ok gien gerammel heurt van et opzettn van de grote feesttente. Die geluudn bin altied een veurbode van festiviteitn en gezelligheid. Gien buizngekletter, gien planknlawaai. Niks.

Wat ok ontbrek is de joarlijkse buurnactie: stoeln en bankn kloarzettn op de stoepe zodat wi’j mit eventuele andere bezukers eersterangs kunn zittn. De stroatn bin leeg, gien stoel te bekenn.

Wi’j hoevn rond ien ure ok niet ons muziekpak an te trekkn, der is gien rondgang woar wi’j as christelijke muziekverienige Soli Deo Gloria Sint Jansklooster an mee hoevn te doen. Ons hele gezin hoeft veur et twi’jde achterienvolgnde joar et bloasinstrument niet an de lippe te zettn. Wi’j em al bijna anderhalf joar niet maang/kunn oefenn. De instrumentn blievn dan ok dit joar, tiedns de dag der daang, weer stillegies in de koffer zittn.

Ok de eerste paniekberichtn die normaal rond neeng ure via appies binnkoomn ontbreekn: gien waang die al een klapband ef op weg nur ons dörp, gien opzetstuk dat kepot is e-goan tiedns et takeln, gien asse die deurmiddn is e-breukn.

Zelfs de ‘test… test… test… ’ van een umroeper klinkt niet deur de luudsprekers. Luudsprekers die normaal overal deur et dörp op e-steld stoan. Et is ien schreeuwende stilte um ons hin.

Maar… gelukkig kan er dit joar toch weer een klein betien op corsogebied. Et opzuukn van de grenzn binn de coronamaatregeln ef ontzettend mooi uut e-pakt. Et corso hiet dit joar Route 21.

Route 21 is wat mi’j betreft een briljant idee. Et is een route woar aa-j mit de auto of de fiets langs alle creaties kunn riedn die de diverse corsogroepn toch weer uut hun vaardige vingers em weetn neer te zettn.

Wi’j haaln dus onze Nekaf uut de zo kale garage en tuffn mee mit de ontelbare fietsers en auto’s die over ons prachtige Landveno riedn um de corsojuweelties en de privé-mozaïken te bewondern.

En wat ef iederiene, mit de regels woarbinn ze hun creatie mochtn maakn, der een mooi schouwspel van e-maakt!

En oké, loat de grootte van de creaties niet weezn zoas ze altied bin, toch bin et reuzn in al hun eenvoudige ofmetingn.

En terwijl de zunne dit biezundere corona-corso mit heur straaln verwarmt denk ik: ‘Wat bin ik machtig trots op ons dörp. Klein in getal maar wat groots in daadn!’

Frouk Alice Weijs