Overtuug mi’j van et teengdeel (column Frouk Alice Weijs)

Op Facebook heeft Weijs regelmatig discussies.

In de serie columns ‘Zeg et ies’ schotelt de redactie maandelijks een vraag voor aan Frouk Alice Weijs uit Sint Jansklooster. Vandaag deelt ze haar mening en ervaringen naar aanleiding van de volgende vraag: “Je deelt vaak je mening in columns, op Facebook en op Twitter. Hoe reageren mensen daar op en wat vind je daar van?”

Een mening uitn dut iederiene, elke dag. En dat mag.

Een mening uitn op social media mag ok.

Echter, een mening mag nooit iemand kwetsn. Et mag nooit grof wörn, ie heurn gien scheldwoordn te gebruukn en ie heurn de ander niet te kleineern um zien/heur mening

Die zaakn hol ik mi’j altied veur oong as ik mien mening of zörgn op Facebook of Twitter zette.

Volgns mi’j eb ik nog niemand e-kwest. (Mocht dat wel zo weezn, dan heur ik dat graag en bied ik asnog mien excuses an)

Men wil mi’j af en toe wel graag de mond snoern, dat is een feit. Toch is er is niks of niemand die et recht ef mi’j te verbiedn mien mening te uitn.

Ok ef niemand et recht um mi’j links te loatn ling of over mi’j te roddeln, enkel en alleen umdat ik argens een andere mening over ebbe. As persoon bin ik namelijk nog steeds dezelfde geweldige meid.

Menig Facebookgebruker valt mi’j wel ies an um een (corona)zörg die ik publiekelijk en mit regelmoat op Facebook zette. Ik holle van discussiëern, mondeling of op papier. Kom maar op mit een andere mening, wissel et maar mit mi’j uut. Vien ik mooi, geniet ik zelfs van. Ik ligge der ok gien nacht wakker van wanneer ik veur rotte vis uut e-maakt wörre. Want die keerzijde van publiekelijk discussiëern is er netuurlijk ok: dat ik een bulte bagger over mi’j hin kan krieng. Ik gooie die bagger echter mit een grote boge op et weiland achter ons huus en rekene niemand iets an.

Ik viene dat Facebook ok steeds meer een digitaal vrouwenblad wördt. Der wörn een overdoad an foto’s e-plaatst van eetenties, feessies, ni’je kleern, vekansies en meer van die zaakn. Et straalt allemoale gezelligheid uut. Prima, niks mis mee. Ik plaatse ok wel ies foto’s van mien kleinkienders.

Maar as teenghanger uit ik ok mien zörgn over corona en de moatregeln die doarbi’j verplicht bin. Net zo goed as al die gezellige foto’s mag ik ok dàt plaatsn. De reacties die doarop volgn bin echter vake van een fellere örde dan reacties op al die gezelligheid. En doar goat et in mien oong dan vake mis.

Dat maakt in mien oong Facebook bijna een vrouwenblad. Alleen gezelligheid en poeslieve reacties. Een kritische (politiek) geluud wördt vake mit een noodgang neer e-sabeld. En dat vien ik jammer.

Toch zal ik deurgoan um mien mening te ventileern.

Ventileern in de vörm van zörgn. Zörgn over (politieke) besluutn woar menigeen, zonder noa te denkn over de consequenties veur de toekomst, vake in mee goat. ‘De regering zal wel weetn wat ze dut’, ‘ik vertrouwe op de weetnschap’. Misschien is et mien leeftied, misschien mien leevnservaringn maar ik volge en gehoorzame niet klakkeloos. Ik probere steeds verder te kiekn: wat bin gevolgn veur de toekomst, veur mien kienders en kleinkienders, wat is de logica achter een besluut, hoe lange goat et duurn enzovoort enzovoort.

Al bin (en blief) ik een roepende in de woestijn, al stoa ik elemoale alleen in mien mening of zörgn, ik zal blievn roepn. Overtuug mi’j op een fatsoenlijke maniere van et teengdeel, dan reik ik oe de hand.

Goa ik mit mien geroep onbedoeld toch over de fatsoensgreins, spreek mi’j er dan metiene op an. Doar stoa ik oopn veur. Gien meinse is jummers foutloos.

Ik ok niet.

Alhoewel…

Frouk Alice Weijs